W moim magicznym domu

W moim magicznym domu

wszystko się zdarzyć może

[…]

sam się rozgryza orzech.

Większość znanych mi mężczyzn mieszka w takim magicznym domu, w którym wszystko samo się robi. Żona zajmuje się niczym, powinna więc być przynajmniej jego ozdobą, a tym czasem krąży w „ciapach” szurając nogami, w pochlapanym t-shircie jak czupiradło. Siedzi cały dzień w domu i nawet o siebie nie potrafi zadbać. I wiecznie czymś szumi, gdy chciałoby się obejrzeć meczyk. Oczywiście dociekanie czym jest źródło szumu, czy warkotu wykracza poza męską możliwość skupienia uwagi jednocześnie na piwie i okrzykach „szmaciarzu, ile ci płacą, że tak wolno biegasz!”. To nie możliwe, żebyśmy odkurzały, bo przecież jesteśmy leniwe. A porę brzęczenia wybieramy świadomie, z premedytacją. Nie dlatego, że też byłyśmy w pracy, że dzieci z przedszkola, że obiad w międzyczasie.

W moim magicznym domu sanitariaty są białe, bo przecież w takim kolorze je zakupiliśmy i takie będą na wieki wieków. To w ogóle nie wymaga traktowania ich wybielaczami. Same zbierają się „skarpeciane” kulki służące do znaczenia terenu. To nawet pomysłowe. Wprowadzasz kochanka, ten namierza skarpety, aha, tu rządzi gościu, który śmierdzi intensywniej ode mnie, ergo, więcej testosteronu, ergo, trzeba się ewakuować.

Muszę jednak przyznać, że w mózgu mojego faceta dokonała się i tak swoista ewolucja. Skarpetki przestały krążyć po całym domu. Awansowały do wylegiwania się pod pralką. Niestety, prawdopodobnie dopiero za kolejnych dziesięć lat mój rezus odkryje do czego służy kosz na brudną bieliznę. Podejrzewam, że, o ile w ogóle zauważył taki przedmiot, on skłania się ku przekonaniu, że trzymam tam naleśniki. Bo skąd brałabym ich taką ilość za każdym razem, gdy jemu zamarzy się ten przysmak. Na bank, zatrudniam milion Bułgarów, którzy smażą placki, chowam je w łazience w białym prostokącie, no i niestety, w takiej sytuacji nie ma gdzie podziać brudnych skarpet i gaci.